Selam arkadaşlar, Bugün size bir kış gününün içime işleyen huzurunu anlatmak istedim. Karlı bir sabah, camın ardından izlenen bir manzara… Bazen hayat durur, sadece bakmak ve hissetmek yeterli olur. İşte o anlardan biriydi, fotoğrafı çekerken zaman sanki durmuş gibiydi.
Böyle zamanlarda insan içini dinliyor, geçmişin izleriyle bugünün sessizliğini harmanlıyor.
Bugün koltuğun sağ tarafındayım. Arabanın içi sıcacık ama dışarısı karla örtülmüş…
Camın ardında bir hayat var; soğuk, mesafeli ama yine de güzel.
Aynaya bakınca kendimi değil, geçen zamanı görüyorum sanki.
Geçmişin yükünü, şimdinin sessizliğini ve geleceğin bilinmezliğini…
Kimi zaman her şey bulanık olur ya, tıpkı buğulu camlar gibi…
Ama sonra usulca silersin, içten bir nefesle…
Ve hayat devam eder.
Bugün belki yalnızım, ama eksik değilim.
Dışarısı kar, içim bahar…
Çünkü kabullenmek de bir tür ısınma şekli.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder